Mario characters 1
25 lentes, mijn zoon. Met een grote wens voor zijn verjaardag… een portret van Mario. Of ik dat kon maken…
Na een kleine zoektocht op internet de juiste afbeelding gevonden. Het wordt niet een hele Mario, maar alleen zijn kenmerkende rode pet, ogen en neus. De kunst van het weglaten. In een stukje beeld herkennen we vaak gelijk wat het is. Denk aan de oren van Mickey Mouse of het ruitje van de jas van Heer Bommel. Het maakt het spannend.
En dan is Mario klaar. En ik heb je zoiets van… waarom weggeven… waarom niet gewoon houden? Hij is super leuk geworden. Zoonlief is op zijn verjaardag dan ook blij verrast als hij Mario uit zijn noppenfolie haalt. Zo blij dat hij een half jaar later een nieuw verjaardagscadeau heeft bedacht…
Luigi. Ja, de broer van…
Dus Mario moest even terugkomen zodat ik de kleuren op elkaar af te kan stemmen. En heeft hij samen, met zijn broer (die elke dag een stukje meer in leven kwam) een paar weken bij mij gelogeerd.
Mario versus Miller
Een van mijn grootste fans… mijn volwassen zoon. De laatste jaren mag ik voor zijn verjaardag een schilderij maken. “Mam, als je nu toch met graffity bezig bent, zou je Mac Miller voor mijn verjaardag kunnen maken?”
Mac wie? Bij Mac denk ik aan m’n Mac en Iphone. Het blijkt een jonge Amerikaanse rapper en producer te zijn. Geboren in 1992, 3 maanden na mijn zoon. Overleden in 2018, vermoedelijk aan een overdosis. Ik ga me in hem verdiepen. Op zoek naar een foto, een foto met een blik, een oogopslag die dieper gaat dan diep. Ondertussen luister ik naar zijn muziek op YouTube…
Na het uittesten van kleurgebruik bij MacMiller pak ik een andere favo van mijn zoon. Nu niet voor zijn verjaardag. Het is Mario Kart geworden. Ook 95x95cm. Dat formaat past namelijk net in mijn auto. Wel zo praktisch. Hier ook veel werk aan het maken van de verschillende stencils. Laagje over laagje. Kleur over kleur. Het is puzzelen. Welk stencil eerst, wel erover heen. Mario versus Miller, kleurrijke stencilart. Waarbij Mario de finish haalt, en Miller… Miller zijn finish niet heeft zien aan komen…
Durf wat anders – Marilyn Monroe 2
Het portret van Marilyn, ik wil het groter zien, groter dan A3, groter, echt groter. Maar waar en waarop? Mijn grijze creacellen gaan aan de slag: wat als, stel dat, zou ik, mag ik…
Het ‘proefkonijn’ wordt een oude vergadertafel van mijn werkgeefster. Monroe staat als buste bij de ingang van ons kantoor. En Marilyns beeltenis siert een van de ramen. Waarom dus niet de vergadertafel met Marilyn pimpen. Het is vakantietijd, de ‘kat is van huis’, twee weekenden om ongestoord mijn gang te gaan.
Het werd een klus van vier uur aan print- en snijwerk. En vijf tot zes uur aan spuitwerk. Naast het portret, wil ik ook het logo van het bedrijf en de pay off op de tafel. Dat betekent meerdere grote stencils. En ook veel denkwerk; welke volgorde hanteer ik en hoe bescherm ik de vlakken die al klaar zijn tegen spuitnevel van volgend vlak. Maar ook, hoe zorg ik dat de tafel ook vergadertafel kan blijven.
Het resultaat mag er zijn. De oude tafel die op de nominatie stond voor grofvuil, is een eye catcher geworden. Het ‘kunstwerk’ kreeg als kers op de taart van mijn verraste werkgever vier stoelen in de kleur van de tafelpoten. Zij blij, tafel blij en ik supertrots.
