25 lentes, mijn zoon. Met een grote wens voor zijn verjaardag… een portret van Mario. Of ik dat kon maken…
Na een kleine zoektocht op internet de juiste afbeelding gevonden. Het wordt niet een hele Mario, maar alleen zijn kenmerkende rode pet, ogen en neus. De kunst van het weglaten. In een stukje beeld herkennen we vaak gelijk wat het is. Denk aan de oren van Mickey Mouse of het ruitje van de jas van Heer Bommel. Het maakt het spannend.
En dan is Mario klaar. En ik heb je zoiets van… waarom weggeven… waarom niet gewoon houden? Hij is super leuk geworden. Zoonlief is op zijn verjaardag dan ook blij verrast als hij Mario uit zijn noppenfolie haalt. Zo blij dat hij een half jaar later een nieuw verjaardagscadeau heeft bedacht…
Luigi. Ja, de broer van…
Dus Mario moest even terugkomen zodat ik de kleuren op elkaar af te kan stemmen. En heeft hij samen, met zijn broer (die elke dag een stukje meer in leven kwam) een paar weken bij mij gelogeerd.
